Մինչ անկախությունը մեր մշակութային-գիտական «էլիտան» ռուսախոս էր: Հեռուստատեսության, կինոյի, թատրոնի, գրականության, երաժշտության, գիտության ոլորտներում, ամենուր ռուսերեն էին խոսում:
Ավելին՝ հայոց դառը ճակատագրի մասին պատմավեպեր ու հայրենասիրական ճոռոմ բանաստեղծություններ գրող հայտնի հեղինակներն իրենց երեխաներին ու թոռներին տանում էին ռուսական դպրոց: Շատերը գնում Մոսկվայում էին դիսերտացիա պաշտպանում ու գիտության թեկնածուի, դոկտորի վկայականը մեծամտաբար թափահարում էին մեր դեմքին:
Եթե հետո հրապարակավ սկսեցին մի կերպ հայերեն լեզվով արտահայտվել, ապա դա դեռ չի նշանակում, որ նրանց մտածողությունը, լեզվամտածողությունը փոխվել է: Ո՛չ, չի փոխվել: Հիմա էլ այդ խավը կենցաղային մակարդակում շարունակում է ռուսերենով հաղորդակցվել:
Մի ազգ, որին ավելի քան մեկ դար այսպիսի մտավորականությունն է առաջնորդել, հիմա զարմանում եմ, թե ինչու է ոմանց զայրացրել Սահմանադրական դատարանի որոշումը՝ ԵՏՄ-ին Հայաստանի անդամակցության պայմանագրի վերաբերյալ: